Χριστούγεννα 1914: Όταν το ποδόσφαιρο κέρδισε τον πόλεμο...

 

To ποδόσφαιρο και το «πνεύμα των Χριστουγέννων»...συνδυάστηκαν ιδανικά πριν 109 χρόνια, προκειμένου να γράψουν ξεχωριστή χριστουγεννιάτικη ιστορία.

Ήταν 24 Δεκεμβρίου 1914, και εκείνα ήταν τα πρώτα Χριστούγεννα που θα έκανε ο 24χρονος Τζορτζ, μακριά από το Σέφιλντ, το σπίτι την οικογένεια. Ο γιατρός-στο επάγγελμα- πατέρας του, δεν έβλεπε με καλό μάτι τις επιθυμίες του γιου του, αφού τον προόριζε μια μέρα να τον αντικαταστήσει.

«Γυρνάς πάντα με αυτούς τους ηλίθιους, χάνετε χρόνο σε αυτό το λασπόλουτρο,» έλεγε ο γιατρός βλέποντάς τον Τζορτζ να επιστρέφει στο σπίτι. «Και τι κάνετε; Πάντα πίσω από αυτό το γελοίο άθλημα για ζητιάνους. Θα μπορούσα να καταλάβω το πάθος για κρίκετ. Ή για το γκολφ, που είναι συναρπαστικό. Δεν καταλαβαίνω τι όμορφο έχει, αυτό το ποδόσφαιρο».

Όταν δεν ήταν στο σπίτι ή στο αγαπημένο του μπαρ, ο Τζορτζ βρισκόταν πάντα στον λόφο έξω από την πόλη με το όνομα «Χίλσμπορο», βλέποντας τα κατορθώματα των ηρώων της Γουένσντει. 

Σε αυτό το στάδιο, λίγους μήνες πριν από τα Χριστούγεννα του 1914, έφτασαν στρατιώτες. Ηξερε ότι ένας νέος πόλεμος είχε μόλις αρχίσει, αλλά δεν πίστευε ότι θα υπάρξουν κίνδυνοι, τόσο μακριά από την ηπειρωτική χώρα και από τα πεδία των μαχών. Μόλις είχε τελειώσει τις σπουδές του στην ιατρική, έτοιμος να γίνει ο βοηθός του πατέρα του.

Τότε οι στρατιώτες όμως, του μίλησαν για τη δυνατότητα να βοηθήσει τη χώρα του, να γίνει ήρωας. Μόλις έμαθαν ότι ο νεαρός ήταν γιατρός, του ζήτησαν πιο επιτακτικά να βοηθήσει. Κάπως έτσι βρέθηκε στις 24 Δεκεμβρίου, 1914 στο Βέλγιο στην πόλη Πλόεσκτρερτ. Για δύο μήνες φρόντιζε στρατιώτες. Κάθε μέρα έκανε το ίδιο. Επούλωνε τις πληγές και άκουγε την τελευταία επιθυμία από παιδιά συχνά νεότερά του. Ηταν η ρουτίνα του, τόσο μακρινή από εκείνη του πατέρα του, που δεχόταν επισκέψεις στο πολυτελές γραφείο του, προσφέροντας αλοιφές σε αρχόντισσες του Γιορκσάιρ. Είχε αρχίσει να μισεί τον πόλεμο. Εκατοντάδες νέοι έχαναν τη ζωή τους. Δεν ήθελε να πολεμήσει, να πεθάνει την παραμονή των Χριστουγέννων.

Μία παραμονή διαφορετική. Οι βομβαρδισμοί, που ανάγκαζαν όλους να μένουν ξαπλωμένοι κάνοντας την προσευχή τους δεν είχαν θύματα. Οι πυροβολισμοί είχαν αραιώσει. Η ανταλλαγή πυρών είχε σταματήσει στα δύο μέτωπα. Δεν υπήρξε καμία διάταξη της εκεχειρίας, ωστόσο οι στρατιώτες, φάνηκε να ακολουθούν έναν άλλον δρόμο. 

Ενώ ο Τζορτζ σκεφτόταν τα Χριστούγεννα στο Σέφιλντ, ξαφνικά ένας στρατιώτης φώναξε. «Γρήγορα, κοιτάξτε τι έκαναν οι Γερμανοί! Είναι εκπληκτικό.». Έσκυψε έξω από το χαράκωμα, με την επιθυμία πιο δυνατή από τον φόβο.

Οι Γερμανοί, έξω από τα χαρακώματα, είχαν βάλει δεκάδες χριστουγεννιάτικα δέντρα, με κεριά να λάμπουν στα κλαδιά, ενώ στον αέρα αντί της βροντής των όπλων, ηχούσαν χριστουγεννιάτικα τραγούδια. 

Οι Βρετανοί απάντησαν ανάλογα και η παραμονή των Χριστουγέννων πέρασε σε αρμονία, σχεδόν σαν ο πόλεμος να ήταν μια μακρινή ανάμνηση. Το επόμενο πρωί, ο Τζορτζ αποφάσισε να επωφεληθεί από αυτή την ανακωχή. Γλίστρησε έξω από το χαράκωμα και άρχισε να περπατάει. Μια τρελή ιδέα...έλαμψε στο κεφάλι του για λίγα δευτερόλεπτα. Ναι! Έπρεπε να προσπαθήσουμε. Πριν από την αναχώρηση, ο πατέρας του έδωσε κάποια χρήματα για το ταξίδι. Εκείνος αγόρασε μία μπάλα ποδοσφαίρου. Μία μπάλα όμοια με εκείνη, που κάθε εβδομάδα είκοσι δύο άνδρες κλωτσούσαν στο χορτάρι του Χίλσμπορο . Αυτή η μπάλα , σκέφτηκε, είναι ένα επιπλέον κίνητρο για να επιστρέψει στην πατρίδα σώος και αβλαβής. Δεν είχε καμία φίλη, γυναίκα ή παιδιά. Αλλά ήθελε όσο τίποτε άλλο στον κόσμο να δει τους δικούς του να σκοράρουν απέναντι στην Σέφιλντ Γιουνάιτεντ.

 Εβγαλε την μπάλα, τοποθέτησε τέσσερις κώνους για δοκάρια και οι παίκτες δεν άργησαν να έρθουν. Πλούσιοι έμποροι του Λονδίνου, και φτωχοί εργαζόμενοι από το Μερσεσάιντ, όλοι με τον ίδιο ενθουσιασμό, γνωρίζοντας ότι ίσως παίζουν το τελευταίο τους παιχνίδι ποδοσφαίρου. Μετά από ένα αδέξιο σουτ, η μπάλα έφυγε μακριά. Πέρα από τα συρματοπλέγματα. Στην γερμανική πλευρά. Ο Τζορτζ σκέφτηκε ότι δεν θα ξαναδεί την μπάλα του. Επίσης φοβόταν ότι η ενέργεια θα μπορούσε να τους στοιχίσει την εκεχειρία. Τι θα σκέφτονται οι Γερμανοί; Είναι επίθεση; Μια βόμβα; Φαντάστηκε ότι εκείνοι δεν ήξεραν το ποδόσφαιρο. Εμβρόντητος είδε τον ένα μετά τον άλλο Γερμανό να αλλάζουν τη μπάλα. 

Το συναρπαστικό άθλημα είχε διασχίσει τα σύνορα της γης της Βρετανίας. Τότε σαν το πιο θυμωμένο παιδί άρχισε να ουρλιάζει στους Γερμανούς στρατιώτες. Ήθελε την μπάλα του. «Μπάλα.» «Μπάλααααααααααααααααα».

Ένας Γερμανός στρατιώτης τελικά φάνηκε να τον παρατήρησε. Πήρε την μπάλα στα χέρια του και έκανε λίγα βήματα. “ Durifuole tua Bälle? («Είναι δική σου η μπάλα;) είπε στα γερμανικά . «Εάν είναι τότε μπορείτε να παίξετε εναντίον των Γερμανών. Η Αγγλία ενάντια στο γερμανικό Ράιχ». «Εντάξει. Επιλέξτε την ομάδα σας και ξεκινάμε,» απάντησε ο Τζορτζ.  

Μια απάντηση εντελώς ενστικτώδης. Παράλογη. Βρετανοί εναντίον των Γερμανών. Όπως και κάθε άλλη ημέρα σε αυτόν τον βρωμερό πόλεμο. Αλλά αντί για τουφέκια και χειροβομβίδες, το μόνο όπλο ήταν η δερμάτινη μπάλα. Και κανείς δεν θα αφήσει το πεδίο άψυχος, τουλάχιστον σε αυτή την σύγκρουση. 

Ο αγώνας διήρκεσε ώρες και ώρες, με σκορ που δεν προσδιορίζεται ακριβώς. Σύμφωνα με τους Γερμανούς ήταν μία δική τους νίκη χάρη στην φυσική τους υπεροχή, στις ιστορίες των Βρετανών στρατιωτών, ήταν ένα μάθημα για τους αντιπάλους, χάρη στην τεχνική τους. 

Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Ο Τζορτζ ξαπλωμένος στο γρασίδι, εξαντλημένος αλλά χαμογελαστός. Ηταν Χριστούγεννα. Δεν είχε τραυματισμούς για να επιδιορθώσει, κανένα νεκρό για να θάψει. Δεν υπάρχει κανένας θόρυβος στον αέρα.

Ο στρατιώτης που είχε προτείνει τη συνάντηση πλησίασε, χαλαρώνοντας δίπλα του. Του πρόσφερε ένα τσιγάρο και εκείνος τον ρώτησε με περιέργεια, που έμαθε τους κανόνες του παιχνιδιού του ποδοσφαίρου.

«Δούλευα σε ένα εργαστάσιο στο Σέφιλντ». 

«Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ο θανάσιμος εχθρός μου ήρθε από την ίδια πόλη». «Πηγαίνω στο στάδιο,» του είπε. Στο Χίλσμπορο;» ρώτησε ο Τζορτζ. «Nein. Χίλσμπορο. Στο BramallLane. Είμαι υποστηρικτής της Σέφιλντ Γιουνάιτεντ». 

Ο Τζορτζ γέλασε, ο Γερμανός σάστισε. Είχε βρει τελικά τον εχθρό του. Η ανακωχή είχε περάσει. Αλλά δεν ήταν εχθροί επειδή οι χώρες τους ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση. Είτε επειδή προσπαθούσε να τον σκοτώσει. Ο εχθρός του ήταν μόνο ένα από τους φίλους της Σέφιλντ Γιουνάιτεντ.

Μία αληθινή ιστορία, που φρόντισε να διηγηθεί ο Οσβάλντο Σοριάνο, αποδεικνύοντας τη δύναμη του ποδοσφαίρου ακόμα και μέσα στον πόλεμο. Σε μία χριστουγεννιάτικη ημέρα...  

________________________________ 

Πηγή ΑΠΕ - ΜΠΕ

Νίκος Σαμαράς:Ο «αετός» που δε θα ξεχάσουμε ποτέ

 Σαν σήμερα πριν 10 χρόνια το ελληνικό βόλεϊ έγινε φτωχότερο με τον ξαφνικό χαμό του τεράστιου αθλητή, Νίκου Σαμαρά.

Τον αποκάλεσαν «Γκάλη του Βόλεϊ» τα χρόνια της απόλυτης κυριαρχίας του και δε λάθεψαν. Με προσόντα που δεν συναντάς συχνά ο Νίκος Σαμαράς σημάδεψε το ελληνικό βόλεϊ με το τεράστιο ταλέντο του, τα φαρμακερά σερβίς του, τα διαγώνια «καρφώματα» στα «3 μέτρα» και τα ηγετικά του χαρακτηριστικά.

Αυτό ακριβώς ήταν άλλωστε ο Νίκος Σαμαράς. Γεννημένος ηγέτης. Ένας ασυμβίβαστος «αετός» που σαν σήμερα έκανε το άθλημα, το οποίο αγάπησε και ανέβασε στα ύψη με την αγωνιστική του παρουσία, φτωχότερο βυθίζοντας το στη θλίψη όταν έφυγε από τη ζωή σε ηλικία μόλις 42 ετών.

Γιγάντωσε την Ορεστιάδα

Καθιερώθηκε ως ακραίος όταν ο Χιλμπέρτο Χερέρα που είχε αναλάβει ομοσπονδιακός τεχνικός στην Εθνική ομάδα, διέκρινε την δυνατότητα του και στην υποδοχή εκτός από τα «τελειώματα». Ξεκίνησε όμως την σπουδαία καριέρα του ως διαγώνιος με τρομακτικά «χτυπήματα» και χάρη σε αυτά το 1988 πήρε το πρωτάθλημα εφήβων με την Ορεστιάδα που του άνοιξε το δρόμο για την ανδρική ομάδα.

Με την Ορεστιάδα έγραψε ιστορία καθώς την μετέτρεψε σε διεκδικήτρια τίτλων και οι μυθικές κόντρες με τον Ολυμπιακό στα 90s αναβιώνουν ακόμα και σήμερα. Με τους Εβρίτες έφτασε το 1997 και 1998 μια ανάσα από το πρωτάθλημα, αλλά την πρώτη χρονιά του του το στέρησε ο Άρης και τη δεύτερη ο Ολυμπιακός σε ένα επεισοδιακό game 5 στη Θράκη.

Με τον σύλλογο της Θράκης, έζησε και μεγάλες ευρωπαϊκές στιγμές. Τρεις συνεχόμενες χρονιές στο φάιναλ φορ του Κυπέλλου Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας 1994, 1995, 1996, εκ των οποίων κορυφαία ήταν η παρουσία στον τελικό του 1995.

Ο Ηρακλής και η πιο σημαντική του κούπα

Μετά την απώλεια του πρωταθλήματος το 1998 φεύγει από την ομάδα της καρδιάς του και ξεκινά ένα ταξίδι σε διάφορους επαγγελματικούς συλλόγους στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Γίνεται ο πιο καλοπληρωμένος Έλληνας πετοσφαιριστής και δίκαια τον αποκαλούν «Γκάλη του βόλεϊ». Πάει στον Ηρακλή με τον οποίο κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας το 2000, τον μοναδικό σημαντικό τίτλο της καριέρας του.

Ακολούθησε ο Παναθηναϊκός και στο εξωτερικό η ιταλική Φαλκονάρα, η ισπανική Σεβίλη, η τουρκική Φενερμπαχτσέ και η ελβετική Σενουά, πριν επιστρέψει στην Ελλάδα, όπου τα τελευταία χρόνια της καριέρας του έπαιξε σε ΑΕΚ, Εθνικό Αλεξανδρούπολης και Μίλωνα, τον οποίο ανέβασε από την Α2 το 2012 μαζί με το άλλο τοτέμ του ελληνικού βόλεϊ, Μάριο Γκιούρδα. 

Τη σεζόν 2012-13 αγωνιζόταν στην Λήμνος Βόλεϊ, ομάδα που είχε ιδρύσει ο ίδιος και την προπονούσε από το 2010. Οι δύο τελευταίοι επίσημοι αγώνες που έλαβε μέρος ο Σαμαράς ήταν για το Κύπελλο Ελλάδας 2012-13 με την ομάδα της Λήμνου:

18 Νοεμβρίου 2012: Ρόδος: Τελχινίς Ρόδου - Λήμνος Βόλεϊ: 0-3, νίκη-πρόκριση εκτός έδρας στην α΄ φάση του κυπέλλου.

15 Δεκεμβρίου 2012: Θεσσαλονίκη: Α.Π.Σ. Μακεδονικός Νεάπολης - Λήμνος Βόλεϊ: 3-0, ήττα-αποκλεισμός από τη β΄ φάση.

Αγωνίστηκε 160 φορές στην Εθνική Ελλάδος εφήβων και 263 στην ανδρική Εθνική Ελλάδος, με τις οποίες έπαιξε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων (1989) και Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ανδρών (1994), κατακτώντας σε αμφότερες τις διοργανώσεις την 6η θέση. Στην εθνική ομάδα ήταν αναντικατάστατο στέλεχος και αρχηγός και είχε συμμετάσχει σε όλες τις διεθνείς διοργανώσεις: World League, Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, Μεσογειακοί Αγώνες.

Το ιστορικό σερβίς

Την 1η Οκτωβρίου 1994 ο Σαμαράς έβαλε την σφραγίδα του και έκανε ένα γεμάτο ΣΕΦ να πάρει «φωτιά». Ήταν η στιγμή που ο «αετός» σημείωσε τον τελευταίο πόντο της Εθνικής ομάδας με απίστευτο σερβίς και την πήγε στις «8» καλύτερες ομάδες του Παγκοσμίου πρωταθλήματος.

Πηγή:OnSports.gr

ΑΕΚ: « Έφυγε» ο Στέλιος Σεραφείδης

Ο Στέλιος Σεραφείδης «έφυγε» σήμερα από τη ζωή χάνοντας τη μάχη με τον καρκίνο.

Ο παίκτης - σύμβολο της ΑΕΚ αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας τα τελευταία χρόνια και την Τρίτη (04/10) άφησε την τελευταία του πνοή.

Ο Σεραφείδης ο οποίος ήταν πρόεδρος των παλαίμαχων της «Ένωσης» εντάχθηκε στην ομάδα το 1951 σε ηλικία 16 ετών, ακολουθώντας τον μεγαλύτερο αδερφό του Λάμπη, όπου παρέμεινε επί μία και πλέον εικοσαετία. Το 1972 σε ηλικία 37 ετών αποσύρθηκε από την ενεργό δράση, έχοντας φορέσει την «κιτρινόμαυρη» φανέλα για περισσότερους από 300 αγώνες.

Ο Δημήτρης Μελισσανίδης θέλοντας να τον τιμήσει για την μεγάλη του προσφορά στην Ενωση, τοποθέτησε τη μορφή του σε έναν από τους τέσσερις πυλώνες της «OPAP Arena» και επίσης έδωσε το όνομά του στο νέο γήπεδο της ΑΕΚ στα Σπάτα, το «Σεραφείδιον».

Η ΑΕΚ ζήτησε ήδη από τη Λίγκα ενός λεπτού σιγή στο ματς με τη Λαμία (05/01, 17:15) και φυσικά η ομάδα θα αγωνιστεί με μαύρα περιβραχιόνια. 

Η ανακοίνωση της ΑΕΚ αναφέρει:

Βυθισμένη στην πιο βαθιά θλίψη η οικογένεια της ΑΕΚ αποχαιρετά με σεβασμό και δέος τον αιώνιο αρχηγό της ομάδας μας, Στέλιο Σεραφείδη. Η μορφή του, η ψυχή του, το αγωνιστικό του πάθος και η προσήλωσή του στην κιτρινόμαυρη ιδέα ταυτίστηκαν με την ίδια την ΑΕΚ. Η ανιδιοτέλειά του απέναντι στην αγαπημένη του ομάδα πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα για όλους μας. Ο τεράστιος αγώνας, που έδωσε για να προλάβει να μπει στο νέο μας γήπεδο μπορεί τυπικά να μην δικαιώθηκε, αλλά η ψυχή του θα ζει αιώνια ανάμεσά μας και θα υπάρχει σε κάθε γωνιά του σπιτιού μας. Όπως αιώνιοι ήταν οι αγώνες που έδωσε για να πραγματοποιηθεί αυτό το όνειρο της ομάδας μας, την οποία αγάπησε περισσότερο και από τη ζωή του. Η διοίκηση της ΠΑΕ ΑΕΚ, οι συμπαίκτες του και ολόκληρος ο σύνδεσμος παλαιμάχων της ΑΕΚ και το ποδοσφαιρικό τμήμα αποχαιρετούν τον ηγέτη της ομάδας μας και απευθύνουν τα πιο ειλικρινή συλλυπητήρια στην οικογένειά του. Καλό ταξίδι, Στέλιο Σεραφείδη! Καλό ταξίδι, αιώνιε αρχηγέ της ΑΕΚ!

Πηγή: gazzetta.gr

ΠΑΟΚ για το δυστύχημα στα Τέμπη: "Ο χρόνος δεν προσπερνά, σταματά…"

 

Ο ΠΑΟΚ ανέβασε στην επίσημη ιστοσελίδα του ένα μήνυμα μνήμης για τη σημερινή θλιβερή επέτειο, καθώς σαν σήμερα, στις 4 Οκτωβρίου 1999, έξι οπαδοί που επέστρεφαν από την Αθήνα, γνώρισαν το θάνατο, λόγω δυστυχήματος του λεωφορείου που τους μετέφερε με ένα φορτηγό.

Οι άνθρωποι του Δικεφάλου πραγματοποίησαν χθες (03/10) το μνημόσυνο στο μνημείο που υπάρχει στον χώρο που συνέβη το τραγικό συμβάν. Το ποδοσφαιρικό τμήμα εκπροσώπησαν οι Ομάρ Ελ Καντουρί και Ίνγκι Ίνγκασον, οι οποίοι δεν ταξίδεψαν στο Ηράκλειο για το παιχνίδι με τον ΟΦΗ, λόγω τραυματισμού. Κάτι ανάλογο φυσικά έγινε και με το τμήμα μπάσκετ, το οποίο κατέθεσε στεφάνια και λευκά τριαντάφυλλα στον ειδικό χώρο του PAOK Sports Arena, για τα θύματα των Τεμπών.

Αναλυτικά όσα αναφέρει το αφιέρωμα του ΠΑΟΚ: "Έχουν περάσει 22 χρόνια από εκείνη την αποφράδα μέρα. Κι όμως μοιάζει σαν χθες. Η μνήμη δεν είναι απλά νωπή. Είναι πιο δυνατή από ποτέ. Τα έξι αδέρφια μας που τόσο άδικα έφυγαν από τη ζωή είναι πλέον ο οδηγός μας στην πορεία μας στην ιστορία. Αδέρφια ζείτε, εσείς μας οδηγείτε…

Κανείς από την οικογένεια του ΠΑΟΚ, 22 χρόνια τώρα, δεν έχει αφήσει έξι ονόματα να ξεχαστούν στο πέρασμα του χρόνου…Χαράλαμπε, Δημήτρη, Χριστίνα, Αναστάσιε, Γιώργο, Κυριάκο η αγάπη σας για τον ΠΑΟΚ σας έφερε εδώ, σας άφησε εδώ, συνέχισε παραπέρα και αποτέλεσε παράδειγμα αφοσίωσης και πίστης στα τέσσερα γράμματα για όσους κάθονται δίπλα στις θέσεις σας, θυμούνται τις εκδρομές σας και δακρύζουν όταν γυρίζουν σ΄εκείνο το δύσκολο βράδυ του Οκτωβρίου του ‘99.Η αγαπημένη συνήθεια, ο εθισμός στην λατρεία του Δικεφάλου, σας οδήγησε να ανεβείτε τις σκάλες του διώροφου πούλμαν που θα σας πήγαινε στο ΟΑΚΑ για το ματς με τον Παναθηναϊκό στις 3 Οκτωβρίου. Και πήγατε, φωνάξατε, πανηγυρίσατε το γκολ του Νάγκμπε για το 1-1 και βολευτήκατε στις θέσεις σας για το ταξίδι της επιστροφής.

Τα ξημερώματα το λεωφορείο είχε πια ησυχάσει, η κούραση ήταν μεγάλη, όπως κάθε φορά που «καταπίνατε» εκατοντάδες χιλιόμετρα σε μια μέρα, μόνο και μόνο για να είστε εκεί, δίπλα στον ΠΑΟΚ, να τού δείχνετε τι θα πει αφοσίωση, να «εκπαιδεύετε» με την αυταπάρνησή σας όποιον νέο έμπαινε στην οικογένειά μας…Η αλλαγή του οδηγού δεν έγινε αντιληπτή, ήταν όμως μοιραία… Σε μια αδέξια προσπέραση δύο μόλις χιλιόμετρα από τα διόδια των Τεμπών, ο έλεγχος χάθηκε και το λεωφορείο του συνδέσμου Κορδελιού βρέθηκε στο κενό…Έχουν διατυπωθεί χιλιάδες «γιατί», έχουν γραφτεί χιλιάδες σελίδες αναμνήσεων από όσους γλίτωσαν από το τρομερό δυστύχημα στα Τέμπη.

Για τον ίδιο τον ΠΑΟΚ εξάλλου η μνήμη είναι βασικό συστατικό της διατήρησης του χαρακτήρα και των αξιών που ένωσαν τόσες χιλιάδες ψυχών να φωνάζουν τα ίδια συνθήματα, να χειροκροτούν το ίδιο έμβλημα, να θυσιάζουν και να θυσιάζονται…Προστέθηκε άλλο ένα σύνθημα από τότε, παιδιά. Θα το τραγουδούσατε κι εσείς, αν δεν ήταν για εσάς: «Αδέρφια ζείτε, εσείς μας οδηγείτε…». Απερίγραπτο ρίγος… Να νιώθετε περήφανοι που εκείνη τη στιγμή γίνονται πραγματικά όλοι ένα…Πόσο παρακαλέσαμε όλοι να γυρνούσε ο χρόνος πίσω. Όσο κι αν προσευχηθήκαμε δεν το καταφέραμε. Δεν παραιτηθήκαμε όμως. Ορκιστήκαμε ότι δεν θα αφήσουμε το χρόνο να σας προσπεράσει. Δεν σας θυμόμαστε μόνο αυτή τη μέρα. Σας θυμόμαστε και εμπνεόμαστε πάντα.

Ο χρόνος σταμάτησε στις 04.10.1999… Εκείνη τη μέρα ο ΠΑΟΚ ολόκληρος θρήνησε. Από εκείνη τη μέρα ολόκληρος ο ΠΑΟΚ είναι «λειψός». Όσα κι αν πετύχουμε, όσα κι αν σας αφιερώσουμε, πάντα θα προσευχόμαστε να μπορούσατε να είστε μαζί μας…".

Πηγή: Sports 24

Γάνδη, 04 Οκτωβρίου 1987: Το χρονικό του "χάλκινου" θριάμβου

 

Ήταν Κυριακή 4 Οκτωβρίου του 1987 όταν η Ελλάδα επικρατούσε στον μικρό τελικό του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος βόλεϊ στη Γάνδη με 3-2 σετ επί  της Σουηδίας. Οι κεντρικές πλατείες στην Αθήνα γέμιζαν κόσμο που πανηγύριζε την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου.

Η 4η Οκτωβρίου αποτελεί για το ελληνικό βόλεϊ την μεγαλύτερη μέχρι σήμερα ημέρα δόξας και επιτυχίας. Σαν σήμερα λοιπόν, συμπληρώνονται 34 χρόνια από την ημέρα εκείνη, ωστόσο ακόμα και τώρα εκείνο το μαγευτικό απόγευμα έχει παραμείνει βαθιά χαραγμένο σε όλους.

Tο ταξίδι προς τη δόξα

Το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1987 διεξήχθη σε δύο ομίλους των έξι ομάδων. Η Ελλάδα συμμετείχε στον Β' όμιλο του Γκενκ - ο Α' όμιλος πραγματοποιήθηκε στο Όντεμπεργκ. Η "γαλανόλευκη" κατέλαβε τη δεύτερη θέση, χάνοντας στην ισοβαθμία από την Σουηδία λόγω χειρότερου συντελεστή σετ. 

Στην πρεμιέρα επικράτησε της πανίσχυρης τότε Τσεχοσλοβακίας, προκαλώντας αίσθηση και ταυτόχρονα γεμίζοντας αυτοπεποίθηση τους παίχτες του Θανάση Μαργαρίτη για την πορεία προς το μετάλλιο. Η απογείωση όμως ήρθε μία μέρα αργότερα απέναντι στην Βουλγαρία, με την Ελλάδα να επικρατεί με 3-1. «Αν το 3-2 επί της Τσεχοσλοβακίας ήταν απίστευτο, το 3-1 επί της Βουλγαρίας απλά έμοιαζε με ψέμα...», είχε πει σε μια συνέντευξη του ο Στέλιος Καζάζης.

Η Ελλάδα ολοκλήρωσε τον όμιλο με ρεκόρ 4-1 (μόνη ήττα κόντρα στη Σουηδία με 3-1). Στα ημιτελικά συνάντησε την πανίσχυρη Σοβιετική Ένωση και μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης, από την οποία ηττήθηκε με 3-0.

Στον μικρό τελικό της 4ης Οκτωβρίου, αντίπαλος ήταν η Σουηδία του Γκούσταφσον, του Σάαφ και του Νίλσον. Οι Σουηδοί προηγήθηκαν δύο φορές στα σετ (0-1, 1-2) αλλά η Ελλάδα κατάφερε δύο φορές να ισοφαρίσει.

Οι στιγμές που εκτυλίχθηκαν στο τάι μπρέικ ήταν μοναδικές. Η ελληνική ομάδα στο 5ο σετ που γίνονταν με το παλιό σύστημα της αλλαγής βρέθηκε να χάνει με 8-13, όμως οι παίκτες του Θανάση Μαργαρίτη δεν είχαν πει την τελευταία τους λέξη. Με αντεπίθεση διαρκείας, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα κατάφερε να φέρει το παιχνίδι στα ίσια. Η επίθεση του Μιχάλη Τριανταφυλλίδη για το 16-14 να παραμένει μέχρι σήμερα, η μεγαλύτερη στιγμή του ελληνικού βόλεϊ. 

Η δωδεκάδα της Εθνικής: Στέλιος Καζάζης (αρχηγός), Μιχάλης Τριανταφυλλίδης, Τάσος Τεντζέρης, Δημήτρης Γόντικας, Σωτήρης Αμαριανάκης, Σάκης Μουστακίδης, Βαγγέλης Κουτσονίκας, Κώστας Μαργαρώνης, Δημήτρης Καζάζης, Γιώργος Ντράγκοβιτς, Μάκης Δημητριάδης, Γιάννης Νικολαΐδης.

Προπονητής: Θανάσης Μαργαρίτης

Βοηθός προπονητή: Κυριάκος Παντελιάς

Αρχηγός αποστολής: Κώστας Παγώνης (αντιπρόεδρος ΕΟΠΕ)

Team manager: Γιώργος Φραγκάκης

Η πορεία προς το μετάλλιο

Β΄ΟΜΙΛΟΣ

Ελλάδα - Τσεχοσλοβακία 3-2 (13-15, 15-08, 15-06, 04-15, 15-05)

Ελλάδα - Βουλγαρία 3-1 (07-15, 15-08, 15-08, 15-08)

Ελλάδα - Ισπανία 3-0 (15-07, 15-09, 15-12)

Ελλάδα - Βέλγιο 3-2 (15-07, 10-15, 15-07, 12-15, 15-08)

Ελλάδα - Σουηδία 1-3 (08-15, 15-10, 10-15, 10-15)

Ημιτελικός

3/10: Ελλάδα - ΕΣΣΔ 0-3 (05-15, 05-15, 12-15)

Μικρός τελικός

4/10: Ελλάδα - Σουηδία 3-2 (14-16, 15-09, 06-15, 15-11, 16-14)

Πηγή: ΕΟΠΕ

Χέιζελ: 36 χρόνια από το ματωμένο τελικό

 

Σαν σήμερα πριν από 36 χρόνια 39 οπαδοί της Γιουβέντους έχασαν τη ζωή τους μετά από επεισόδια με τους οπαδούς της Λίβερπουλ. Ένας τελικός Κυπέλλου Πρωταθλητριών πάντα χαρακτηρίζεται ως η γιορτή του ποδοσφαίρου. Αυτός όμως της 29ης Μαΐου 1985 όμως στις Βρυξέλλες έμεινε στην ιστορία ως ο τελικός της ντροπής.

Λίγο πριν την έναρξη της αναμέτρησης την ώρα που το «Χέιζελ» ήταν γεμάτοι από οπαδούς των δύο ομάδων, αυτοί της Λίβερπουλ επιτέθηκαν με μαχαίρια στους αντίστοιχους της Γιουβέντους, με τους λιγοστούς αστυνομικούς να μην μπορούν να αντιδράσουν.

Όταν αυτοί προσπάθησαν να απομακρυνθούν μαζεύτηκαν σε ένα σημείο της κερκίδας με αποτέλεσμα αυτό να καταρρεύσει. Τραγικό αποτέλεσμα ήταν 39 φίλοι της «Γηραιάς Κυρίας» να χάσουν τη ζωή τους, με τους τραυματίες να φτάνουν τους 600. Μεταξύ των φιλάθλων που έχασαν τη ζωή τους ήταν και ένα 15χρονο αγόρι. Η συγκεκριμένη βραδιά έμελλε να αλλάξει την ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου.

Έπειτα από αυτή την εξέλιξη η πρωθυπουργός της χώρας Μάργκαρετ Θάτσερ πήρε τη μεγάλη απόφαση να αποκλείσει τις αγγλικές ομάδες από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις για την επόμενη 5ετία αλλάζοντας μια για πάντα τη βία στο αγγλικό ποδόσφαιρο.Η απόφασή της αυτή μάλιστα ήταν ικανή να δημιουργήσει τεράστιες αντιπάθειες από το στρατόπεδο του Άνφιλντ με οπαδούς της Λίβερπουλ να πανηγυρίζουν όταν έγινε η κηδεία της!

Για την ιστορία η Γιουβέντους επικράτησε με 1-0 της Λίβερπουλ με εύστοχη εκτέλεση πέναλτι του Μισέλ Πλατινί.

Πηγή:Onsports.gr

Χίλσμπορο: Πέρασαν 32 χρόνια από την μεγαλύτερη Ποδοσφαιρική τραγωδία στην Αγγλία

 

Ημέρα μνήμης για τη Λίβερπουλ, καθώς πριν από 32 χρόνια, 96 φίλαθλοι της ομάδας σκοτώθηκαν στο Χίλσμπορο, σε μία από τις μεγαλύτερες τραγωδίες στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο.

Η τρέλα των οπαδών να δουν από κοντά την αγαπημένη τους ομάδα, προκάλεσε μία από τις μεγαλύτερες τραγωδίες, όχι μόνο στην Αγγλία, αλλά σ’ όλον τον κόσμο. Ήταν 15 Απριλίου του 1989 όταν η Λίβερπουλ αντιμετώπιζε την Νότιγχαμ Φόρεστ στο Χίλσμπορο, ωστόσο κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί αυτό που θα ακολουθούσε. Στη μικρή κερκίδα του γηπέδου «Λέπινγκς Λέιν Σταντ» θα φιλοξενούταν οι φίλοι των «κόκκινων». Με το παιχνίδι να ξεκινάει στις 15:00 τοπική ώρα, έξω από τις κερκίδες ήταν περίπου 2.000 φίλοι της ομάδας που ήθελαν να μπουν στο γήπεδο.

Ο ενθουσιασμός τους, τους έκανε να μπουν με το... ζόρι στις κερκίδες, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα τους φιλάθλους που βρισκόντουσαν μπροστά στα κάγκελα να πεθάνουν από ασφυξία.

Ένας από τους αστυνομικούς, μπήκε στον αγωνιστικό χώρο για να ειδοποιήσει τον διαιτητή για την άμεση διακοπή του αγώνα. Ωστόσο, το μοιραίο είχε ήδη συμβεί, καθώς 96 φίλοι της Λίβερπουλ είχαν βρει τραγικό θάνατο με τις σκηνές που ακολούθησαν να ήταν απίστευτες.

Οι οπαδοί έσπαγαν τις διαφημιστικές πινακίδες για να τις χρησιμοποιήσουν ως φορεία και να μεταφέρουν τους νεκρούς ανθρώπους. Οι φίλοι της Νότιγχαμ έτρεξαν προς το μέρος για να βοηθήσουν από τη σειρά τους και γενικά επικρατούσε πανικός.Ο αγωνιστικός χώρος γεμίζει με άψυχα σώματα και τραυματίες, με τον Τύπο της εποχής να κατηγορεί την αστυνομία και το κράτος για τις υποδομές στα αγγλικά γήπεδα.

Ο Κένι Νταλγκλίς αρκετά χρόνια μετά από την τραγωδία, έδωσε τη δική του εξήγηση για όσα συνέβησαν:

«Δεν θα ξεχάσω ποτέ, μα ποτέ την 15η Απριλίου του 1989. Δεν μπορώ ούτε καν να σκέφτομαι το όνομα Χίλσμπορο και να μην μου έρχονται στο μυαλό αυτές οι τραγικές εικόνες. Μου ήταν δύσκολο να γράψω για το Χίλσμπορο, για τα τραγικά λάθη των αρχών, τόσο των αστυνομικών αλλά και ποδοσφαιρικών, που είχαν ως αποτέλεσμα το θάνατο 96 οπαδών μας. Οι μνήμες θα είναι εκεί και το υπόλοιπο της ζωής μου.

Λίγα χρόνια αργότερα και αφού είχα φύγει από την Λίβερπουλ, μου έγινε πρόταση για να αναλάβω την Σέφιλντ Γιουνάιτεντ αλλά αρνήθηκα για τα όσα έγιναν τότε στο γήπεδο της. Αυτός που μου πρόσφερε την δουλειά μου είπε: "Δεν το σκέφτηκα αυτό". Μου ήταν δύσκολο να ξαναβρεθώ σε εκείνο το γήπεδο, πόσο μάλιστα για να δουλέψω σαν προπονητής.

Την προηγούμενη χρονιά, η Λίβερπουλ έπαιξε στο ίδιο γήπεδο για τα ημιτελικά του FA Cup και πάλι με την Νότιγχαμ Φόρεστ και δεν συνέβηκε το παραμικρό. Οι οπαδοί πήγαιναν οργανωμένα και συνοδευόμενοι από αστυνομικούς στο γήπεδο και ήταν υποχρεωμένοι να δείξουν το εισιτήριο τους 500 γιάρδες μακριά από την είσοδο. Αυτό δεν έγινε στις 15 Απριλίου του 1989. Αν επαναλαμβάνονταν τα ίδια μέτρα ασφαλείας, τότε αυτοί οι 96 οπαδοί ίσως να ήταν ζωντανοί σήμερα και δεν θα υπήρχαν συγγενείς στο Merseyside που θα ζούσαν με την ανάμνηση των αγαπημένων τους...

...Βγήκαμε στον αγωνιστικό χώρο, οι παίχτες έκαναν το καθιερωμένο ζέσταμα και εγώ κάθισα στον πάγκο και περίμενα την έναρξη του παιχνιδιού. Δεν αντιλήφθηκα κανένα πρόβλημα. Ξαφνικά, ένας αστυνομικός έτρεξε μέσα στον αγωνιστικό χώρο και κάτι είπε στον διαιτητή, Ρέι Λιούις, ο οποίος διέκοψε αμέσως το παιχνίδι. Ο Λιούις έστειλε τους παίχτες στα αποδυτήρια και μας είπε να περιμένουμε ενημέρωση. Κανείς δεν είχε καταλάβει το μέγεθος της καταστροφής, ούτε καλά-καλά τι είχε συμβεί. Έδωσα εντολή στους παίχτες μου να μείνουν στα αποδυτήρια και βγήκα στην φυσούνα. Εκεί υπήρχαν και μερικοί φίλαθλοι. Μου φώναξαν: "Κένι, Κένι, κόσμος πεθαίνει εκεί έξω".

Τα νέα του τρόμου άρχισαν να γίνονται γνωστά. Αυτοί που βρίσκονταν στο τόπο της τραγωδίας άρχισαν να "απλώνουν" τα τραγικά νέα και στο υπόλοιπο γήπεδο. Όπως κάθε άνθρωπος, η πρώτη μου αντίδραση ήταν να ελέγξω αν τα μέλη της οικογένειας μου ήταν εντάξει. Έτρεξα στην Μαρίνα και την Κέλι, που βρίσκονταν στα επίσημα θεωρία. Ο γιος μου, Πολ, δεν ήταν μαζί τους. Όπως συνήθιζε, πήγαινε στο γήπεδο παρέα με τον γιο του Ρόι Έβανς, τον Στέφεν, και ακόμα ένα φίλο του, τον Αλαν Μπράουν. Πήγα εκεί έξω για να τον βρω. Σκεφτείτε την ανακούφιση μου να τον δω να διασχίζει το γήπεδο και να τρέχει προς το μέρος μου. Θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται στη "Leppings Lane end", αφού έπρεπε να την διασχίσει για να πάει στην κερκίδα που αντιστοιχούσε στο εισιτήριο του. Αν δεν ερχόταν γρήγορα στο γήπεδο, θα μπορούσε να βρεθεί στον χώρο. Τον πήγα αμέσως στην Μαρίνα...

Η αστυνομία ζήτησε από εμένα και τον Μπράιαν (προπονητή της Νότιγχαμ) να κάνουμε μια ανακοίνωση. Διασχίσαμε την κουζίνα του Χίλσμπορο, εκεί υπήρχε ένα ράδιο που μετέδιδε τα αποτελέσματα άλλων αγώνων. Ήταν πολύ περίεργο. Δεν είχαν καμία σημασία. Πήγαμε στην γωνία της "Leppings Lane end" και προσπαθήσαμε να στείλουμε ένα μήνυμα, το μικρόφωνο της αστυνομίας όμως δεν λειτουργούσε. Τότε, οι αστυνομικοί πρότειναν να πάμε στο δωμάτιο του DJ και να χρησιμοποιήσουμε την συσκευή ανακοινώσεων. Έτρεξα στο δωμάτιο, ο Μπράιαν όμως όχι. Επέστρεψε πίσω. Δεν έκανε ποτέ την ανακοίνωση. Μόνο εγώ. Γιατί δεν ήρθε να μιλήσει στους οπαδούς; Δεν ξέρω. Ήταν δική του απόφαση. Δεν νομίζω να τον είχα ξαναδεί εκείνη τη μέρα. Η Φόρεστ έφυγε πολύ γρήγορα από το γήπεδο.

Είπα στους οπαδούς να παραμείνουν ψύχραιμοι. Τους είπα πως ο τρόπος που αντέδρασαν ήταν εξαιρετικός και η βοήθεια που έδιναν στα θύματα ήταν φανταστική. "Σας παρακαλώ, μείνετε ψύχραιμοι", συνέχιζα να λέω. Και πράγματι, οι περισσότεροι έμειναν ψύχραιμοι.

Την ίδια ώρα που οι δικοί μας οπαδοί πέθαιναν, συνειδητοποίησα ότι οι οπαδοί της Φόρεστ συμπεριφέρονταν άψογα. Σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Μερικοί οπαδοί της Λίβερπουλ έτρεξαν προς την κερκίδα της Φόρεστ, κάποιοι εκ των οποίων με "άγριες" διαθέσεις. Η πρώτη μου σκέψη ήταν πως οπαδοί της Φόρεστ πήγαν στην αντίπαλη εξέδρα για να δημιουργήσουν επεισόδια και οι δικοί μας έκαναν αντίποινα. Πολλοί σκέφτηκαν το ίδιο πράγμα. Όταν ο κόσμος κατάλαβε τι πραγματικά συνέβηκε, άλλαξε και η συμπεριφορά όσων έτρεχαν προς την εξέδρα της Φόρεστ για "εκδίκηση". Θα μπορούσε να ήταν πολύ χειρότερα τα πράγματα εάν οι οπαδοί της Φόρεστ αντιδρούσαν. Η καταστροφή ήταν ήδη μεγάλη αλλά μπορούσε να ήταν πολύ χειρότερη αν καταλάβαιναν ότι πήγαιναν προς το μέρος τους για να τους επιτεθούν. Προς τιμή τους, οι οπαδοί της Φόρεστ έδειξαν αυτοσυγκράτηση. Για τον τρόπο που αντέδρασαν τότε στο Χιλσμπρο, θα είναι για πάντα στην καρδιά μου.

Πολύ σύντομα έγινε γνωστό το μέγεθος της τραγωδίας. Ο κόσμος έσπαζε της διαφημιστικές ταμπέλες για να τις χρησιμοποιήσει σαν φορεία και να βοηθήσουν τους συνάνθρωπους τους και να τους μεταφέρουν στον αγωνιστικό χώρο. Οι αστυνομικοί και οι υπεύθυνοι ασφαλείας δεν μπορούσαν να κάνουν πολλά πράγματα. Ήταν στην λάθος μεριά του φράκτη.

Ήταν απαίσιο να σκέφτεσαι για πόση ώρα επικρατούσε ο καταστροφικός πανικός. Ήταν απίστευτα καταθλιπτικό όταν συνειδητοποίησα πως κατά τη διάρκεια των έξι λεπτών που οι ποδοσφαιριστές έπαιζαν μπάλα, οι οπαδοί της Λίβερπουλ άρχισαν ήδη να πεθαίνουν. Η αρχή του κακού έγινε πολύ νωρίτερα από ότι κάποιοι νόμιζαν...

Όταν τη Δευτέρα πήγαμε στο νοσοκομείο, ένας οπαδός είπε στον Big Al "Πότε θα επιστρέψεις στην αγωνιστική δράση;". Ο Big Al είχε ξεκινήσει το παιχνίδι. Αυτό σήμαινε πως ο συγκεκριμένος οπαδός είτε έφτασε αργά στο γήπεδο ή ήταν ήδη στο επίκεντρο της καταστροφή πριν από την έναρξη του αγώνα. Αν ερχόταν αργά στο γήπεδο δεν θα βρισκόταν στις μπροστινές θέσεις, υποθέσαμε, άρα ήρθε από νωρίς. Βγήκαμε στο γήπεδο στις 14.55 και το παιχνίδι σταμάτησε στις 15.06 και δεν ήξερε πως ο Big Al αγωνιζόταν. Η καταστροφή άρχισε πριν τις 2.55.Το παιχνίδι αναβλήθηκε οριστικά στις 3.30...

Την επόμενη μέρα κόσμος άρχισε να καταφθάνει στο Άνφιλντ. Ήθελαν απλά να απονείμουν φόρο τιμής και μερικά λουλούδια στην "Shankly Gates". Ο Πίτερ Ρόμπισον επικοινώνησε με τους υπευθύνους του σταδίου και τους ζήτησε να ανοίξουν τις πύλες. Ο Σύλλογος της Λίβερπουλ δεν ήθελε τους οπαδούς της να στέκονται έξω στους δρόμους. Περισσότεροι από τους συγγενείς ήθελαν να μιλήσουν για ποδόσφαιρο. Ήταν απίστευτο! Έλεγαν συνεχώς στους ποδοσφαιριστές: "Είσαστε τα ινδάλματα μας"

Μια χήρα μου είπε: "Ο αγαπημένος του άντρα μου ήταν ο Στιβ Χαϊγουει", "Μισό λεπτό", της είπα και έτρεξα και φώναξα τον Στιβ. Ένα πλατύ χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο της, ενώ βρήκε και το κουράγιο να κάνει χιούμορ. "Ο άντρας μου ήταν ένας σπαγκοραμμένος. Θα είναι χαρούμενος τώρα που θα σε παρακολουθεί από εκεί ψηλά χωρίς να πληρώνει" είπε στον Στιβ. Λίγο χιούμορ βοηθούσε και εμάς αλλά και τους ίδιους τους συγγενείς. Να μιλάμε για ποδόσφαιρο ήταν κάτι σαν ψυχοθεραπεία για αυτούς. Δίναμε δύναμη ο ένας στον άλλον...».

Η λίστα των 96 θυμάτων:

John Alfred Anderson (62)

Colin Mark Ashcroft (19)

James Gary Aspinall (18)

Kester Roger Marcus Ball (16)

Gerard Bernard Patrick Baron (67)

Simon Bell (17)

Barry Sidney Bennett (26)

David John Benson (22)

David William Birtle (22)

Tony Bland (22)

Paul David Brady (21)

Andrew Mark Brookes (26)

Carl Brown (18)

David Steven Brown (25)

Henry Thomas Burke (47)

Peter Andrew Burkett (24)

Paul William Carlile (19)

Raymond Thomas Chapman (50)

Gary Christopher Church (19)

Joseph Clark (29)

Paul Clark (18)

Gary Collins (22)

Stephen Paul Copoc (20)

Tracey Elizabeth Cox (23)

James Philip Delaney (19)

Christopher Barry Devonside (18)

Christopher Edwards (29)

Vincent Michael Fitzsimmons (34)

Thomas Steven Fox (21)

Jon-Paul Gilhooley (10)

Barry Glover (27)

Ian Thomas Glover (20)

Derrick George Godwin (24)

Roy Harry Hamilton (34)

Philip Hammond (14)

Eric Hankin (33)

Gary Harrison (27)

Stephen Francis Harrison (31)

Peter Andrew Harrison (15)

David Hawley (39)

James Robert Hennessy (29)

Paul Anthony Hewitson (26)

Carl Darren Hewitt (17)

Nicholas Michael Hewitt (16)

Sarah Louise Hicks (19)

Victoria Jane Hicks (15)

Gordon Rodney Horn (20)

Arthur Horrocks (41)

Thomas Howard (39)

Thomas Anthony Howard (14)

Eric George Hughes (42)

Alan Johnston (29)

Christine Anne Jones (27)

Gary Philip Jones (18)

Richard Jones (25)

Nicholas Peter Joynes (27)

Anthony Peter Kelly (29)

Michael David Kelly (38)

Carl David Lewis (18)

David William Mather (19)

Brian Christopher Mathews (38)

Francis Joseph McAllister (27)

John McBrien (18)

Marion Hazel McCabe (21)

Joseph Daniel McCarthy (21)

Peter McDonnell (21)

Alan McGlone (28)

Keith McGrath (17)

Paul Brian Murray (14)

Lee Nicol (14)

Stephen Francis O’Neill (17)

Jonathon Owens (18)

William Roy Pemberton (23)

Carl William Rimmer (21)

David George Rimmer (38)

Graham John Roberts (24)

Steven Joseph Robinson (17)

Henry Charles Rogers (17)

Colin Andrew Hugh William Sefton (23)

Inger Shah (38)

Paula Ann Smith (26)

Adam Edward Spearritt (14)

Philip John Steele (15)

David Leonard Thomas (23)

Patrik John Thompson (35)

Peter Reuben Thompson (30)

Stuart Paul William Thompson (17)

Peter Francis Tootle (21)

Christopher James Traynor (26)

Martin Kevin Traynor (16)

Kevin Tyrrell (15)

Colin Wafer (19)

Ian David Whelan (19)

Martin Kenneth Wild (29)

Kevin Daniel Williams (15)

Graham John Wright (17)

Τα 126 χρόνια ζωής γιορτάζει το άθλημα της Πετοσφαίρισης

 

Γενέθλια έχει σήμερα το άθλημα της πετοσφαίρισης, το οποίο κλείνει 126 χρόνια ζωής.

Η πετοσφαίριση επινοήθηκε το 1895 από τον Αμερικανό καθηγητή Γουίλιαμ Μόργκαν, ο οποίος εργαζόταν στο παράρτημα της ΧΑΝ (YMCA) του Χόουλιοκ, στην πολιτεία Μασαχουσέτη των ΗΠΑ. Προσπαθώντας να δημιουργήσει ένα ομαδικό παιχνίδι κλειστού χώρου, χωρίς τον κίνδυνο τραυματισμών, επινόησε το βόλεϊ. Αρχικά ονόμασε το παιχνίδι "μιντονέτ". Το όνομα βόλεϊ δόθηκε λίγο αργότερα, έπειτα από έναν αγώνα επίδειξης, μάλλον από τον Άλφρεντ Χάλστιντ.

Το νέο άθλημα διαδόθηκε πολύ γρήγορα, κυρίως μέσω των παραρτημάτων της Χ.Α.Ν. στις πολιτείες των ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο. Στην Ευρώπη μεταφέρθηκε κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου από τους Αμερικανούς στρατιώτες.

Αρχικά παιζόταν με διάφορες μπάλες. Το 1900 κατασκευάστηκε η πρώτη ειδική μπάλα βόλεϊ. Το 1947 ιδρύθηκε η Διεθνής Ομοσπονδία Πετοσφαίρισης (Fédération Internationale de Volleyball ή FIVB) στο Παρίσι, η οποία διαμόρφωσε ενιαίους διεθνείς κανονισμούς. Το 1963 ιδρύθηκε και Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Πετοσφαίρισης (Confédération Européenne de Volleyball ή CEV). Το 1964 αποτέλεσε σημαντική χρονιά για το βόλεϊ, αφού εντάχθηκε στο πρόγραμμα της Ολυμπιάδας του Τόκιο, τόσο για τους άνδρες όσο και για τις γυναίκες.

Διαβάστε την ιστορία της πετοσφαίρισης Εδώ

Ολυμπιακός: «Αδέρφια ζείτε»

Συμπληρώνονται σήμερα (8/2) σαράντα χρόνια από τη μεγαλύτερη τραγωδία στην ιστορία του Ελληνικού αθλητισμού. Ήταν 8 Φεβρουαρίου του 1981 όταν 21 φίλαθλοι του Ολυμπιακού μετά από μια αναμέτρηση με την ΑΕΚ, έχασαν τη ζωή τους στα σκαλιά της Θύρας 7.

Η «ερυθρόλευκη» ΠΑΕ μέσω ανάρτησης στους λογαριασμούς της στα social media έστειλε το μήνυμα της για τη σημερινή «μαύρη» επέτειο.

Η ανάρτηση των Πειραιωτών:

https://www.facebook.com/OlympiacosFC/posts/4371618162853166

Πηγή:Sports3.gr

Νίκος Σαμαράς:Ο «αετός» που δε θα ξεχάσουμε ποτέ

Σαν σήμερα πριν 10 χρόνια το ελληνικό βόλεϊ έγινε φτωχότερο με τον ξαφνικό χαμό του τεράστιου αθλητή, Νίκου Σαμαρά.

Τον αποκάλεσαν «Γκάλη του Βόλεϊ» τα χρόνια της απόλυτης κυριαρχίας του και δε λάθεψαν. Με προσόντα που δεν συναντάς συχνά ο Νίκος Σαμαράς σημάδεψε το ελληνικό βόλεϊ με το τεράστιο ταλέντο του, τα φαρμακερά σερβίς του, τα διαγώνια «καρφώματα» στα «3 μέτρα» και τα ηγετικά του χαρακτηριστικά.

Αυτό ακριβώς ήταν άλλωστε ο Νίκος Σαμαράς. Γεννημένος ηγέτης. Ένας ασυμβίβαστος «αετός» που σαν σήμερα έκανε το άθλημα, το οποίο αγάπησε και ανέβασε στα ύψη με την αγωνιστική του παρουσία, φτωχότερο βυθίζοντας το στη θλίψη όταν έφυγε από τη ζωή σε ηλικία μόλις 42 ετών.

Γιγάντωσε την Ορεστιάδα

Καθιερώθηκε ως ακραίος όταν ο Χιλμπέρτο Χερέρα που είχε αναλάβει ομοσπονδιακός τεχνικός στην Εθνική ομάδα, διέκρινε την δυνατότητα του και στην υποδοχή εκτός από τα «τελειώματα». Ξεκίνησε όμως την σπουδαία καριέρα του ως διαγώνιος με τρομακτικά «χτυπήματα» και χάρη σε αυτά το 1988 πήρε το πρωτάθλημα εφήβων με την Ορεστιάδα που του άνοιξε το δρόμο για την ανδρική ομάδα.

Με την Ορεστιάδα έγραψε ιστορία καθώς την μετέτρεψε σε διεκδικήτρια τίτλων και οι μυθικές κόντρες με τον Ολυμπιακό στα 90s αναβιώνουν ακόμα και σήμερα. Με τους Εβρίτες έφτασε το 1997 και 1998 μια ανάσα από το πρωτάθλημα, αλλά την πρώτη χρονιά του του το στέρησε ο Άρης και τη δεύτερη ο Ολυμπιακός σε ένα επεισοδιακό game 5 στη Θράκη.

Με τον σύλλογο της Θράκης, έζησε και μεγάλες ευρωπαϊκές στιγμές. Τρεις συνεχόμενες χρονιές στο φάιναλ φορ του Κυπέλλου Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας 1994, 1995, 1996, εκ των οποίων κορυφαία ήταν η παρουσία στον τελικό του 1995.

Ο Ηρακλής και η πιο σημαντική του κούπα

Μετά την απώλεια του πρωταθλήματος το 1998 φεύγει από την ομάδα της καρδιάς του και ξεκινά ένα ταξίδι σε διάφορους επαγγελματικούς συλλόγους στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Γίνεται ο πιο καλοπληρωμένος Έλληνας πετοσφαιριστής και δίκαια τον αποκαλούν «Γκάλη του βόλεϊ». Πάει στον Ηρακλή με τον οποίο κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας το 2000, τον μοναδικό σημαντικό τίτλο της καριέρας του.

Ακολούθησε ο Παναθηναϊκός και στο εξωτερικό η ιταλική Φαλκονάρα, η ισπανική Σεβίλη, η τουρκική Φενερμπαχτσέ και η ελβετική Σενουά, πριν επιστρέψει στην Ελλάδα, όπου τα τελευταία χρόνια της καριέρας του έπαιξε σε ΑΕΚ, Εθνικό Αλεξανδρούπολης και Μίλωνα, τον οποίο ανέβασε από την Α2 το 2012 μαζί με το άλλο τοτέμ του ελληνικού βόλεϊ, Μάριο Γκιούρδα. 

Τη σεζόν 2012-13 αγωνιζόταν στην Λήμνος Βόλεϊ, ομάδα που είχε ιδρύσει ο ίδιος και την προπονούσε από το 2010. Οι δύο τελευταίοι επίσημοι αγώνες που έλαβε μέρος ο Σαμαράς ήταν για το Κύπελλο Ελλάδας 2012-13 με την ομάδα της Λήμνου:

18 Νοεμβρίου 2012: Ρόδος: Τελχινίς Ρόδου - Λήμνος Βόλεϊ: 0-3, νίκη-πρόκριση εκτός έδρας στην α΄ φάση του κυπέλλου.

15 Δεκεμβρίου 2012: Θεσσαλονίκη: Α.Π.Σ. Μακεδονικός Νεάπολης - Λήμνος Βόλεϊ: 3-0, ήττα-αποκλεισμός από τη β΄ φάση.

Αγωνίστηκε 160 φορές στην Εθνική Ελλάδος εφήβων και 263 στην ανδρική Εθνική Ελλάδος, με τις οποίες έπαιξε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων (1989) και Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ανδρών (1994), κατακτώντας σε αμφότερες τις διοργανώσεις την 6η θέση. Στην εθνική ομάδα ήταν αναντικατάστατο στέλεχος και αρχηγός και είχε συμμετάσχει σε όλες τις διεθνείς διοργανώσεις: World League, Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, Μεσογειακοί Αγώνες.

Το ιστορικό σερβίς

Την 1η Οκτωβρίου 1994 ο Σαμαράς έβαλε την σφραγίδα του και έκανε ένα γεμάτο ΣΕΦ να πάρει «φωτιά». Ήταν η στιγμή που ο «αετός» σημείωσε τον τελευταίο πόντο της Εθνικής ομάδας με απίστευτο σερβίς και την πήγε στις «8» καλύτερες ομάδες του Παγκοσμίου πρωταθλήματος.

Πηγή:OnSports.gr

«Έφυγε» ο Σάββας Θεοδωρίδης — «Έφυγε» ένας Θρύλος

Ο θρύλος του Ολυμπιακού Σάββας Θεοδωρίδης άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 85 ετών στο νοσοκομείο «Σωτηρία». Ο εκλιπών που ήταν επίτιμος πρόεδρος της «ερυθρόλευκης» ΠΑΕ είχε εισαχθεί τις τελευταίες ημέρες στην εντατική του νοσοκομείου καθώς είχε προσβληθεί από τον κορονοϊό. Ο Θεοδωρίδης αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας τα τελευταία χρόνια και πολλές φορές κατάφερνε να βγει νικητής.

Ο Σάββας Θεοδωρίδης γεννήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 1935 στους Αμπελόκηπους και ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στην Αθλητική Ένωση Αμπελοκήπων.

Το 1953, όταν ήταν 18 ετών, μεταγράφηκε στον Ολυμπιακό και παρέμεινε στο σύλλογο ως το 1962, δηλαδή όταν αποφάσισε να αποχωρήσει. Στην καριέρα του πανηγύρισε πέντε συνεχή πρωταθλήματα στο διάστημα 1955-1959, καθώς κι άλλα τόσα Κύπελλα, ενώ φόρεσε τη φανέλα της Εθνικής ομάδας σε 12 αγώνες.

Ακόμη και μετά το πέρας της αθλητικής καριέρας του, πάντως, παρέμεινε κοντά στον Ολυμπιακό. Μάλιστα, τα τελευταία 20 έτη θήτευσε σε διάφορες διοικητικές θέσεις, όπως εκείνες του αντιπροέδρου και του γενικού αρχηγού, έχοντας ενεργό ρόλο στα αποδυτήρια.

Αντίο σε έναν μεγάλο Ολυμπιακό

Η ΠΑΕ Ολυμπιακός αποχαιρέτησε τον επίτιμο πρόεδρο της Σάββα Θεοδωρίδη με ανακοίνωση που ανάρτησε στην επίσημη ιστοσελίδα του συλλόγου:

Η ΠΑΕ Ολυμπιακός αποχαιρετά τον Σάββα Θεοδωρίδη.

Αν ο όρος «στρατιώτης του Ολυμπιακού» μπορεί ποτέ να προσωποποιηθεί, είναι δεδομένο πως θα έχει τη μορφή του ανυπέρβλητου Σάββα Θεοδωρίδη.

Αγωνιζόμενος στη θέση του τερματοφύλακα, υπήρξε μέλος της θρυλικής ομάδας των έξι συνεχόμενων πρωταθλημάτων, με τον ίδιο να ξεκινά τη σταδιοδρομία του στον δαφνοστεφανωμένο έφηβο το 1953. Φόρεσε την ερυθρόλευκη μέχρι το τέλος της καριέρας του το 1962 όταν και «κρέμασε» τα γάντια του.

Πάντα κοντά στον αγαπημένο του Ολυμπιακό, δεν σταμάτησε λεπτό να τον υπηρετεί από διαφορετικά πόστα, μεταξύ άλλων ως αντιπρόεδρος και γενικός αρχηγός, κατακτώντας, μεταξύ άλλων, επτά συνεχόμενα πρωταθλήματα. Τα τελευταία χρόνια είχε τον τίτλο του επίτιμου προέδρου του συλλόγου.

Είχε την ευτυχία να πανηγυρίσει μαζί με τους παίκτες και να σηκώσει το κύπελλο του 45ου Πρωταθλήματος Ελλάδας, το οποίο του αφιέρωσε προσωπικά ο Βαγγέλης Μαρινάκης.

Η ΠΑΕ Ολυμπιακός εκφράζει τα θερμά της συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους οικείους του Σάββα Θεοδωρίδη.

Σάββα Θεοδωρίδη, καλό ταξίδι στις αιώνιες θάλασσες…

Η ΚΑΕ Ολυμπιακός χαρακτηρίζει τη σημερινή ημέρα μαύρη για την οικογένεια του Ολυμπιακού στην ανακοίνωση της όπου αναφέρει:

«Έφυγε» ένας Θρύλος!

Μαύρη μέρα για την οικογένεια του Ολυμπιακού η σημερινή (17/08), καθώς «έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 85 ετών ο Σάββας Θεοδωρίδης.

Ο επίτιμος πρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός και μια από τις πιο εμβληματικές προσωπικότητες του συλλόγου, δεν είναι πια μαζί μας. Απαντες στην ΚΑΕ Ολυμπιακός εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένεια του, στους οικείους του και σε όλα τα μέλη του ποδοσφαιρικού τμήματος.

Αθάνατος…

Πηγή: ΕΡΤ

Euro 2004:16 χρόνια από το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό θαύμα

Πηγή:Τα Νέα

Ήταν μόλις η δεύτερη παρουσία της Εθνικής μας σε τελική φάση Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος και η πρώτη εμφάνισή της σε μεγάλη διοργάνωση μετά την επώδυνη εμπειρία του Μουντιάλ του 1994, με τον απολογισμό των τριών ηττών σε ισάριθμα ματς με Αργεντινή, Βουλγαρία και Νιγηρία, και το θλιβερό παθητικό 0-10 στα τέρματα.

Πέρασαν 16 ολόκληρα χρόνια από τότε που η Εθνική Ελλάδας κατέπληξε τον ποδοσφαιρικό κόσμο κατακτώντας το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου κόντρα σε κάθε πιθανότητα.

Ήταν μόλις η δεύτερη παρουσία της Εθνικής μας σε τελική φάση Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος και η πρώτη εμφάνισή της σε μεγάλη διοργάνωση μετά την επώδυνη εμπειρία του Μουντιάλ του 1994, με τον απολογισμό των τριών ηττών σε ισάριθμα ματς με Αργεντινή, Βουλγαρία και Νιγηρία, και το θλιβερό παθητικό 0-10 στα τέρματα.

Κανείς λοιπόν -ούτε οι πλέον αισιόδοξοι Έλληνες οπαδοί- δεν φανταζόταν αυτό που θα ακολουθούσε. Άλλωστε τα ονόματα των αντιπάλων της στον όμιλο προδίκαζαν… συντριβή.

Η πάντα υπολογίσιμη και επιπλέον οικοδέσποινα Πορτογαλία, η μαχητική Ρωσία και η Ισπανία αποτελούσαν τριπλό εμπόδιο προς όποια φιλοδοξία μπορούσε να έχει η Ελλάδα.

Η αρχή της πορείας προς την κορυφή

Η πορεία προς την κορυφή ξεκίνησε στις 12 Ιουνίου, όταν εκατομμύρια θεατές είδαν για πρώτη φορά -μέχρι τότε- την οικοδέσποινα ενός Euro να χάνει μέσα στο σπίτι της.

Θύμα η Πορτογαλία του Λουίς Φελίπε Σκολάρι και θύτης η Ελλάδα του Ότο Ρεχάγκελ. η οποία έδειξε από το πρώτο σφύριγμα το -καθόλου γοητευτικό αλλά απολύτως αποτελεσματικό- στιλ παιχνιδιού που θα ακολουθούσε έως το τέλος.

Ο Γιώργος Καραγκούνης άνοιξε το δρόμος προς τη νίκη, νικώντας με δεξί ευθύβολο σουτ έξω από την περιοχή τον Ρικάρντο. Το 2-0 έγινε με την εύστοχη εκτέλεση πέναλτι του Μπασινά (σε πέναλτι που είχε κερδίσει ο Σεϊταρίδης από τον Κριστιάνο Ρονάλντο στην ολοκλήρωση μίας υποδειγματικής κόντρας).

Ο πιτσιρικάς τότε Κριστιάνο Ρονάλντο πέτυχε το γκολ της παρηγοριάς στο δεύτερο λεπτό των καθυστερήσεων, με το τελευταίο σφύριγμα του Πιερλουίτζι Κολίνα να βρίσκει τον Θοδωρή Ζαγοράκη να αποφεύγει με ωραία ενέργεια δύο Πορτογάλους στο χώρο της μεσαίας γραμμής.

Τέσσερις ημέρες αργότερα, οι (πρωταθλητές Ευρώπης του 2008) Ισπανοί μπήκαν… αγριεμένοι στο «Ντο Μπέσα» για να πάρουν εκδίκηση για την ήττα που είχαν γνωρίσει στα προκριματικά στη Σαραγόσα (νίκη 1-0 για την Ελλάδα με το γκολ του Στέλιου Γιαννακόπουλου), όμως παρά το γεγονός πως η άμυνα της εθνικής ομάδας «σφυροκοπήθηκε» σε μεγάλα διαστήματα του 90λεπτου, κατάφερε να αποχωρήσει με ψηλά το κεφάλι.

Ο Μοριέντες εκμεταλλεύθηκε διαδοχικά λάθη στην άμυνα και νίκησε από κοντά τον Αντώνη Νικοπολίδη για να κάνει το 1-0, ωστόσο το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα ήταν αυτό που… γέλασε τελευταίο. Ο Τσιάρτας, που είχε περάσει ως αλλαγή, έβγαλε διαγώνια μπαλιά-διαβήτη 40 μέτρων για τον Χαριστέα, ο οποίος έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα του Κασίγιας, καθιστώντας πλέον την εθνική ως το μεγάλο φαβορί για την πρόκριση στην επόμενη φάση.

Στο τρίτο ματς οι Έλληνες καρδιοχτύπησαν αφού η αδιάφορη βαθμολογικά Ρωσία προηγήθηκε με 2-0 από το πρώτο 20λεπτο (χάρη στα τέρματα των Κιριτσένκο και Μπουλίκιν), όμως ο Ζήσης Βρύζας έδωσε τη λύση μειώνοντας σε 2-1 στο 43′.

Το αποτέλεσμα αυτό αποδείχτηκε καθοριστικό σε συνδυασμό με τη νίκη της Πορτογαλίας με 1-0 επί της Ισπανίας στέλνοντας την Εθνική μας στα προημιτελικά, απέναντι στην κάτοχο του τροπαίου, Γαλλία.

Η έδρα της Σπόρτινγκ Λισσαβώνας, ήταν το πρώτο γήπεδο της Πορτογαλίας στο οποίο η Εθνική Ελλάδας θα έγραφε ιστορία στα νοκ-άουτ παιχνίδια της στην τελική φάση της διοργάνωσης.

Τα βαριά ονόματα των Ζιντάν, Ανρί, Τρεζεγκέ, Βιεϊρά, Μπαρτέζ, Λιζαραζού δεν τρόμαξαν τους Έλληνες διεθνείς, οι οποίοι κατάφεραν να θέσουν εκτός την κάτοχο του τίτλου για το 2000 χάρη σε εκείνη την αξέχαστη φάση όπου ο -μετέπειτα ΜVP της διοργάνωσης και ρέκορντμαν συμμετοχών με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα- Θοδωρής Ζαγοράκης απέφυγε με εκπληκτική ντρίμπλα τον Λιζαραζού από τη δεξιά πλευρά, έβγαλε την κατάλληλη στιγμή υποδειγματική ζυγισμένη σέντρα για τον Χαριστέα,  ο οποίος με ασύλληπτη κεφαλιά νίκησε τον Φαμπιάν Μπαρτέζ.

Το επόμενο ραντεβού με τη… δόξα είχε κλειστεί για την 1η Ιουλίου, με την ομάδα-οδοστρωτήρα μέχρι εκείνη τη στιγμή, Τσεχία, (προερχόταν από 4 νίκες σε ισάριθμα ματς), να προβάλλει ως ανυπέρβλητο εμπόδιο, αλλά τελικά το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα να καταφέρνει να την ρίξει στο καναβάτσο, εκμεταλλευόμενη τον κανόνα του «ξαφνικού θανάτου».

Ο τραυματισμός του Νέντβεντ από το πρώτο μέρος και οι κραυγαλέες ευκαιρίες που έχασαν οι Κόλερ, Μπάρος στην επανάληψη «βοήθησαν» ώστε το ματς να «κολλήσει» στο 0-0 στο 90λεπτο και να πάει στην παράταση, όπου εκεί μίλησε το λαμπερό άστρο, που συνόδευε τον Ότο Ρεχάγκελ σε όλη τη διάρκεια της διοργάνωσης.

Από εκτέλεση κόρνερ του Τσιάρτα και κεφαλιά μέσα από την μικρή περιοχή του Δέλλα στο τελευταίο λεπτό του πρώτου ημιχρόνου της παράτασης, η μπάλα καρφώθηκε στα δίχτυα του Τσεχ, με τους Έλληνες να παίρνουν την πρόκριση και τους Τσέχους να πέφτουν όλοι… ξεροί στον αγωνιστικό χώρο, μη μπορώντας να πιστέψουν αυτό που είχε συμβεί.

Ο τελικός ήταν επανάληψη του αγώνα της πρεμιέρας (για πρώτη φορά στην ιστορία των Euro). Το ίδιο συνέβη και με την έκβαση του αγώνα στέλονντας στα ουράνια εκατομμύρια Έλληνες.

Σε έναν κατά τα λοιπά μέτριο αγώνα ήρθε ο Άγγελος Χαριστέας να πληγώσει τους Πορτογάλους για δεύτερη φορά. Το γκολ του στο 57′ σε συνδυασμό με τη γρανιτένια άμυνα του Ρεχάγκελ ήταν αρκετά για να ανεβάσουν την Ελλάδα στην κορυφή της Ευρώπης και να τη θέσουν στο πάνθεον της ποδοσφαιρικής ιστορίας ως μία από τις εννέα χώρες που έχουν κατακτήσει Euro.

Η ενδεκάδα του Ότο Ρεχάγκελ στον τελικό με την Πορτογαλία: Νικοπολίδης – Σεϊταρίδης, Δέλλας, Μπασινάς, Ζαγοράκης, Γιαννακόπουλος (67′ Νικολαϊδης), Χαριστέας (74′ Λάκης), Φύσσας, Βρύζας, Καψής, Καραγκούνης (46′ Κατσουράνης).

Πρωταθλήτρια Αγγλίας η Λίβερπουλ- Μετά από 30 χρόνια

Μετά από 30 χρόνια η Λίβερπουλ στέφθηκε ξανά πρωταθλήτρια Αγγλίας... μέσω Λονδίνου.

Η νίκη της Τσέλσι με 2-1 επί της Μάντσεστερ Σίτι στο ντέρμπι της 31ης αγωνιστικής της Premier League, έστεψε τους «κόκκινους» πρωταθλητές Αγγλίας επτά στροφές πριν από το φινάλε της σεζόν (86 βαθμούς έχει η ομάδα του Κλοπ έναντι 63 της δεύτερης Σίτι, διαφορά που δεν καλύπτεται στο υπόλοιπο της περιόδου). Έγινε έτσι η πρώτη ομάδα που το καταφέρνει επτά... στροφές πριν το φινάλε, ξεπερνώντας τις Γιουνάιτεντ (2000-2001) και Μάντσεστερ Σίτι (2017-2018), που το είχαν καταφέρει πέντε αγωνιστικές πριν τελειώσει η σεζόν.

Η ομάδα του Γιούργκεν Κλοπ, η οποία χθες (24/06) είχε διαλύσει με 4-0 την Κρίσταλ Πάλας στο «Άνφιλντ» περίμενε το σημερινό ντέρμπι με το οποίο έπεσε η «αυλαία» της 31ης ημέρας. Ήθελε «γκέλα» της Σίτι στο «Στάμφορντ Μπριτζ», κάτι που συνέβη, καθώς οι «πολίτες» ηττήθηκαν από την Τσέλσι, που «καιγόταν» περισσότερο για το «τρίποντο», έτσι ώωστε να αυξήσει στο +5 τη διαφορά της από τους διώκτες της στη μάχη για την κατάκτηση της 4ης θέσης. 

Ο Πούλισιτς έδωσε το προβάδισμα στους Λονδρέζους στο πρώτο μέρος, αλλά με απευθείας φάουλ του Ντε Μπράιν το συγκρότημα του Πεπ Γκουαρντιόλα έφτασε στην ισοφάριση στις αρχές του β΄ μέρους. Στο 78΄ ο Γουίλιαν «έγραψε» το 2-1 με πέναλτι, σε φάση που αποβλήθηκε με κόκκινη κάρτα ο Φερναντίνιο της Σίτι. Με το σφύριγμα της λήξης στο Μερσεϊσάιντ ξεκίνησαν οι πανηγυρισμοί για τον 19ο τίτλο της Λίβερπουλ (απέχει, πλέον, έναν πίσω από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η οποία βρίσκεται στην κορυφή).

Με γκολ του 21χρονου Άγγλου επιθετικού, Έντουαρντ Ενκετιά και του 20χρονου στράικερ, Τζόζεφ Γουίλοκ, η Άρσεναλ έφυγε νικήτρια από το «Σεντ Μέρις», με 2-0 επί της Σαουθάμπτον, στο τρίτο σερί εκτός έδρας ματς που έδωσε μέσα σε διάστημα λίγων ημερών, για την 31η αγωνιστική της  Premier League, ενώ με το ίδιο σκορ επιβλήθηκε εντός έδρας και η Μπέρνλι επί της Γουότφορντ, η οποία εξακολουθεί να κινδυνεύει άμεσα με υποβιβασμό.

Για τους «κανονιέρηδες» ήταν η πρώτη νίκη μετά το restart της περιόδου, καθώς προέρχονταν από δύο σερί εκτός έδρας ήττες (3-0 από την Μάντσεστερ Σίτι σε εξ αναβολής ματς και 2-1 από την Μπράιτον για την 30ή ημέρα). Ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος στην επιστροφή του στην αποστολή των Λονδρέζων, μετά τον τραυματισμό του, έμεινε στον πάγκο σε όλο το 90λεπτο.
Με 10 παίκτες τελείωσαν το ματς οι «Αγιοι», λόγω της αποβολής του Τζακ Στέφενς στο 85΄ με απευθείας κόκκινη κάρτα.

Τα αποτελέσματα και οι σκόρερ:

Λέστερ-Μπράιτον                              0-0
Τότεναμ-Γουέστ Χαμ                           2-0
(64΄αυτ. Σούτσεκ, 82΄ Κέιν)
Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Σέφιλντ Γιουνάιτεντ   3-0
(7΄,44΄,74΄ Μαρσιάλ)
Νιούκαστλ-Άστον Βίλα                         1-1
(68΄ Γκέιλ - 83΄ Ελμοχαμαντί)
Νόριτς-Έβερτον                               0-1
(55΄ Κιν)
Γουλβς-Μπόρνμουθ                             1-0
(60΄ Χιμένες)                          
Λίβερπουλ-Κρίσταλ Πάλας                      4-0
(23΄ Αλεξάντερ-Αρνολντ, 44΄ Σαλάχ, 55΄ Φαμπίνιο, 69΄ Μανέ)              
Μπέρνλι-Γουότφορντ                           1-0
(73΄ Ροντρίγκες)
Σαουθάμπτον-Άρσεναλ                          0-2
(20΄ Ενκετιά, 87΄ Γουίλοκ)                          
Τσέλσι-Μάντσεστερ Σίτι                       2-1
(36΄ Πούλισιτς, 78΄πεν. Γουίλιαν - 54΄ Ντε Μπράιν)

Η βαθμολογία (σε 31 αγώνες)
Λίβερπουλ         86 --ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ
Μάντσεστερ Σίτι   63
Λέστερ            55 
Τσέλσι            54
Γουλβς            49 
Μάντσεστερ Γ.     49 
Τότεναμ           45 
Σέφιλντ Γιουν.    44
Άρσεναλ           44
Κρίσταλ Πάλας     42
Μπέρνλι           42
Έβερτον           41
Νιούκαστλ         39
Σαουθάμπτον       37
Μπράιτον          33 
Γουότφορντ        28
Γουέστ Χαμ        27 
Μπόρνμουθ         27
Άστον Βίλα        27
Νόριτς            21 

Πηγή ΑΠΕ -ΜΠΕ

Νίκος Σαμαράς:Ο «αετός» που δε θα ξεχάσουμε ποτέ

Σαν σήμερα πριν εννέα χρόνια το ελληνικό βόλεϊ έγινε φτωχότερο με τον ξαφνικό χαμό του τεράστιου αθλητή, Νίκου Σαμαρά.

Τον αποκάλεσαν «Γκάλη του Βόλεϊ» τα χρόνια της απόλυτης κυριαρχίας του και δε λάθεψαν. Με προσόντα που δεν συναντάς συχνά ο Νίκος Σαμαράς σημάδεψε το ελληνικό βόλεϊ με το τεράστιο ταλέντο του, τα φαρμακερά σερβίς του, τα διαγώνια «καρφώματα» στα «3 μέτρα» και τα ηγετικά του χαρακτηριστικά.

Αυτό ακριβώς ήταν άλλωστε ο Νίκος Σαμαράς. Γεννημένος ηγέτης. Ένας ασυμβίβαστος «αετός» που σαν σήμερα έκανε το άθλημα, το οποίο αγάπησε και ανέβασε στα ύψη με την αγωνιστική του παρουσία, φτωχότερο βυθίζοντας το στη θλίψη όταν έφυγε από τη ζωή σε ηλικία μόλις 42 ετών.

Γιγάντωσε την Ορεστιάδα

Καθιερώθηκε ως ακραίος όταν ο Χιλμπέρτο Χερέρα που είχε αναλάβει ομοσπονδιακός τεχνικός στην Εθνική ομάδα, διέκρινε την δυνατότητα του και στην υποδοχή εκτός από τα «τελειώματα». Ξεκίνησε όμως την σπουδαία καριέρα του ως διαγώνιος με τρομακτικά «χτυπήματα» και χάρη σε αυτά το 1988 πήρε το πρωτάθλημα εφήβων με την Ορεστιάδα που του άνοιξε το δρόμο για την ανδρική ομάδα.

Με την Ορεστιάδα έγραψε ιστορία καθώς την μετέτρεψε σε διεκδικήτρια τίτλων και οι μυθικές κόντρες με τον Ολυμπιακό στα 90s αναβιώνουν ακόμα και σήμερα. Με τους Εβρίτες έφτασε το 1997 και 1998 μια ανάσα από το πρωτάθλημα, αλλά την πρώτη χρονιά του του το στέρησε ο Άρης και τη δεύτερη ο Ολυμπιακός σε ένα επεισοδιακό game 5 στη Θράκη.

Με τον σύλλογο της Θράκης, έζησε και μεγάλες ευρωπαϊκές στιγμές. Τρεις συνεχόμενες χρονιές στο φάιναλ φορ του Κυπέλλου Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας 1994, 1995, 1996, εκ των οποίων κορυφαία ήταν η παρουσία στον τελικό του 1995.

Ο Ηρακλής και η πιο σημαντική του κούπα

Μετά την απώλεια του πρωταθλήματος το 1998 φεύγει από την ομάδα της καρδιάς του και ξεκινά ένα ταξίδι σε διάφορους επαγγελματικούς συλλόγους στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Γίνεται ο πιο καλοπληρωμένος Έλληνας πετοσφαιριστής και δίκαια τον αποκαλούν «Γκάλη του βόλεϊ». Πάει στον Ηρακλή με τον οποίο κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας το 2000, τον μοναδικό σημαντικό τίτλο της καριέρας του.

Ακολούθησε ο Παναθηναϊκός και στο εξωτερικό η ιταλική Φαλκονάρα, η ισπανική Σεβίλη, η τουρκική Φενερμπαχτσέ και η ελβετική Σενουά, πριν επιστρέψει στην Ελλάδα, όπου τα τελευταία χρόνια της καριέρας του έπαιξε σε ΑΕΚ, Εθνικό Αλεξανδρούπολης και Μίλωνα, τον οποίο ανέβασε από την Α2 το 2012 μαζί με το άλλο τοτέμ του ελληνικού βόλεϊ, Μάριο Γκιούρδα. 

Τη σεζόν 2012-13 αγωνιζόταν στην Λήμνος Βόλεϊ, ομάδα που είχε ιδρύσει ο ίδιος και την προπονούσε από το 2010. Οι δύο τελευταίοι επίσημοι αγώνες που έλαβε μέρος ο Σαμαράς ήταν για το Κύπελλο Ελλάδας 2012-13 με την ομάδα της Λήμνου:

18 Νοεμβρίου 2012: Ρόδος: Τελχινίς Ρόδου - Λήμνος Βόλεϊ: 0-3, νίκη-πρόκριση εκτός έδρας στην α΄ φάση του κυπέλλου.
15 Δεκεμβρίου 2012: Θεσσαλονίκη: Α.Π.Σ. Μακεδονικός Νεάπολης - Λήμνος Βόλεϊ: 3-0, ήττα-αποκλεισμός από τη β΄ φάση.

Αγωνίστηκε 160 φορές στην Εθνική Ελλάδος εφήβων και 263 στην ανδρική Εθνική Ελλάδος, με τις οποίες έπαιξε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων (1989) και Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ανδρών (1994), κατακτώντας σε αμφότερες τις διοργανώσεις την 6η θέση. Στην εθνική ομάδα ήταν αναντικατάστατο στέλεχος και αρχηγός και είχε συμμετάσχει σε όλες τις διεθνείς διοργανώσεις: World League, Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, Μεσογειακοί Αγώνες.

Το ιστορικό σερβίς

Την 1η Οκτωβρίου 1994 ο Σαμαράς έβαλε την σφραγίδα του και έκανε ένα γεμάτο ΣΕΦ να πάρει «φωτιά». Ήταν η στιγμή που ο «αετός» σημείωσε τον τελευταίο πόντο της Εθνικής ομάδας με απίστευτο σερβίς και την πήγε στις «8» καλύτερες ομάδες του Παγκοσμίου πρωταθλήματος.

Πηγή:OnSports.gr